De laatste week...

Ciao tutti,

De laatste week is gisteren ingegaan. Ondanks dat ik al lang aan het aftellen ben, zal het ook wel gek zijn om terug naar huis te gaan. Gek om niet te voet naar het Colosseum en andere monumenten te gaan. Het is echt fantastisch om ’s ochtends wakker te worden en te denken waar zal ik vandaag eens naartoe gaan. Alles, behalve Vaticaanstad, is hier op loop afstand. Zo hebben we dit weekend weer een andere wandelroute ontdekt. Dat bewijst maar weer dat het nooit te laat is om een nieuwe weg te ontdekken. We besloten om een tweelingfiets te huren in het park en zo het park te verkennen. We kwamen bij de hoofdweg uit. Tot voorheen dachten we dat dit het einde van het park was, maar dat was dus niet. We kwamen uit bij het tweede deel van het park. Wederom een pracht plaatje. Aan deze kant van het park heb je een heel mooi uitzicht over de hele stad. Je kunt kijken van Vaticaanstad tot het Colosseum. Echt gaaf. Wie weet gaan we hier nog een keer naartoe, als we een gaatje vinden in de drukke planning. Vanmiddag gaan we nog een nieuw pareltje in Rome ontdekken. We gaan naar de Rozentuin in Rome. Ik ben benieuwd. De rest van de week willen we nog naar Vaticaanstad, de Trevi fontein en hebben we gewoon stage. Dus de planning zit redelijk vol.

Ook gek om niet in iedere straat een lekker ijsje te halen. Gek om iets anders te eten dan Italiaans, want eerlijk gezegd raak je er snel aan gewend. Er zijn hier heel veel goede restaurants. Ik weet zeker dat we ze nog lang niet allemaal hebben ontdekt. Maar waar we geweest zijn, was het eten echt super lekker. Het fijne hierbij is ook, dat het uit eten gaan hier super goedkoop is. Vaak betalen we maar 30 euro per persoon. Dat betalen we in Nederland voor een hoofdgerecht. Tja, daar zal ik dan ook nog even aan moeten wennen.

Gek om bovendien overal Nederlands te kunnen praten en dat mensen je begrijpen. Gewoon naar de supermarkt kunnen gaan en met de caissière Nederlands kunnen praten. Hetzelfde gaat voor het uiteten gaan. Ook al denk ik dat dat snel went, want thuis zal ik natuurlijk ook gewoon Nederlands praten. Het gaat wel wennen worden om op volgende stage Nederlands te praten. Ik zie mezelf nog al een kamer binnen gaan en vragen “come sta” (hoe gaat het). Ach ja, dan zullen we vast nog even kunnen lachen. Wie weet ben ik dan weer volledig gewend aan de Nederlandse taal, want ik heb eerst nog een maand vakantie.

Het zal vooral gek zijn om dit hoofdstuk af te sluiten. Ondanks alle obstakels, zal het gek zijn dat het allemaal afgelopen is. Ik denk namelijk dat ik hier sterker ben uitgekomen. Niet alleen als persoon, maar ook als vroedvrouw. Ik heb geleerd om voor mijn rechten uit te komen op een nette manier. Ik heb geleerd om te gaan voor het doel dat ik voor ogen heb. Al denk ik dat ik dat al veel eerder bewezen heb, want wie had nu gedacht dat ik twee studies in een keer zou doen.

We hebben nog 5 dagen te gaan in Rome met daarin nog 3 stagedagen. In het ziekenhuis vonden ze dan ook dat we niet zomaar naar huis mochten gaan. Een van de verpleegkundige heeft daarom een afscheidsdiner voor ons geregeld. Hoe laat en waar dit gaat plaats vinden, weten we nog niet. Wel weten we dat we op 3 mei, onze laatste avond, ’s avonds ergens pizza gaan eten met het personeel. Op dit moment zijn er al 9 mensen opgegeven. Ik ben er zeker van dat dit een gezellige avond gaat worden.

Verder was het deze week heel rustig op stage. Wel heb ik afgelopen maandag nog een bevalling gedaan waardoor Marlies en ik allebei 4 bevallingen in Rome hebben gedaan. Het is weinig, maar het is toch iets. De bevalling was onwijs gaaf om te doen. Ik deed de bevalling samen met een vroedvrouw die instaat voor de fysiologie. Zij wilt dus dat de natuur zijn werk doet. Mevrouw mocht iedere positie aannemen die ze wilde. Het kindje daalde langzaam in terwijl mevrouw gehurkt en leunend aan het bed hing. Het duurde toch even, dus besloten we om de positie van de mevrouw te verwisselen. Mevrouw ging op handen en knieën in bed zitten. Ze vond het heel comfortabel. De dokters die in de kamer waren, wilden een knip plaatsen en op de buik mee duwen om het kind er sneller uit te krijgen. De vroedvrouw was het hier niet mee eens en ging door zoals we bezig waren. Het was een eerste kind, dus heel normaal dat het wat langer duurde. Ook bleef de monitor goed, dus geen reden om mee te helpen. Na een tijdje merkten we toch dat dit niet ging passen. We hebben mevrouw helaas op haar rug moeten plaatsen en een knip moeten zetten. Na de knip werd er een prachtige jongen geboren. Dit was een van de weinige keren dat ik het eens was met het zetten van de knip. Na wat hechtingen, maakte de baby en mama het goed. Het was heel mooi om dit proces een keer in Rome te beleven in plaats van al die pathologische gemaakte bevallingen.

Zoals ik al zei was het deze week ontzettend rustig. Op woensdag was het de “dag van de Bevrijding” in Italië, dus waren er geen geplande keizersneden. Ook bevielen er geen vrouwen. Op donderdag hadden we enkel 3 patiënten op de afdeling die ’s nachts bevallen waren of een miskraam hadden. Dus weer geen werk. We bereikte vrijdag het toppunt toen we leeg waren. Gelukkig waren er 2 geplande keizersneden waardoor we wel wat werk hadden. Ook stroomde de verloskamer langzaam vol met zwangere vrouwen die observatie nodig hadden. Dus ik heb vrijdag gelukkig niet stil gezeten.
Donderdag moesten we de dag met iets vullen. Marlies en ik hadden geen idee wat we nog konden doen, want inmiddels waren alle stage-opdrachten gemaakt en hadden Facebook al volledig bijgewerkt. Ineens kwam er een vroedvrouw naar ons toe om te vragen of ze ons kon natekenen. Ze heeft als hobby tekenen en wilde dit graag doen. We hebben de getekende versie mee naar huis gekregen. Laten we zeggen dat ze goed kan tekenen en als je goed kijkt herken je ons wel een beetje. Ze heeft van beide tekeningen een kopie gemaakt, zodat ze nog een aquarel versie kan maken. Deze zal ze dan opsturen naar Nederland, want we moesten onze adressen opschrijven. Ik ben benieuwd of deze ooit aankomt.

Dit was mijn laatste verslag vanuit Rome. Volgende week zal ik nog een laatste verslag schrijven over de laatste week, over mijn laatste stagedagen, over het eten met de collega’s en over de terugreis. Maar deze schrijf ik in het mooie, koude Wernhout.

Fino alla prossima settimana,
Minoesch