Welcome Back
Blijf op de hoogte en volg Minoesch
05 Mei 2018 | Nederland, Wernhout
Ciao tutti,
Door vertraging van het vliegtuig, heeft mijn blog ook een beetje vertraging opgelopen. Na een goede nachtrust in een normaal bed was het dan toch tijd om mijn laatste blog te schrijven.
Afgelopen woensdag hadden we onze laatste stagedag. Met knikkende knieën gingen we halverwege de ochtend naar prof. Messina, hoofd van de vroedvrouwen in Policlinico Umberto I, voor het cijfer van onze stage. Toen we aankwamen bleek dat de hoofdvroedvrouw van de afdeling Verloskamers nog een papier moest invullen. Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten, want niks loopt hier in een keer goed. Ach ja, de papieren werden ingevuld en wij konden terug naar prof. Messina. Met een glimlach van oor tot oor verlieten we uiteindelijk de kamer van prof. Messina. We hebben beide een 28/30 gekregen voor deze stage. Dat is dus een 9,3, wat we totaal niet verwacht hadden. Het goede cijfer moest dan ook gevierd worden. We zijn met Marzia en Gaia, inmiddels vrienden in Rome, uit eten gegaan. We hebben enorm gelachen onder het genot van een goede pizza en wijn. Lekker standaard Italiaans.
Donderdagavond hebben we onze laatste avond goed gevierd. Een verpleegkundige van de Verloskamer had een afscheidsetentje voor ons geregeld. Ze wilde graag dat wij onze ‘leuke’ stage goed konden afsluiten. We zijn uiteindelijk een hapje gaan eten met 9 vroedvrouwen, verpleegkundigen en studenten van de Verloskamer. Het was even zoeken voordat we het restaurant gevonden hadden, maar uiteindelijk vonden we het ‘Vecchio Franklyn Karaoke’. Zoals de naam al zegt was het een eetcafé met karaoke. We hadden om 8 uur afgesproken en we waren er pas om kwart over 8, maar alsnog waren wij de eerste. Zoals altijd zijn de Italianen te laat. Toen we om 9 uur compleet waren, kon het Italiaans diner beginnen. We begonnen met gefrituurde snacks, daarna verschillende brushetta’s gevolgd door kaas en worst. We zaten al behoorlijk vol, maar toen moest het hoofdgerecht nog komen. Nadat alles werd afgeruimd, werd de muziek luider gezet. De karaoke kon beginnen. Het was super grappig om Italianen Engels te horen zingen. Het klinkt als kleine kinderen die net leren praten. Omdat het karaoke was, konden wij onze kansen niet laten liggen om onze zangkunsten te laten horen. We hebben samen met alle vroedvrouwen, studenten en verpleegkundige een nummer gezongen. Marlies en ik mochten kiezen. Omdat we in het ziekenhuis heel vaak ‘Mama Mammia’ hoorden, hebben we met z’n allen het nummer Mama Mammia van ABBA gezongen. Na een groepsfoto ging iedereen naar huis. Het was een zeer geslaagde laatste avond in Rome.
Na een laatste keer slapen in mijn kleine bed, heb ik mijn laatste spullen in de koffer gestoken. Donderdag was het namelijk de hele dag slecht weer, dus had ik ruimschoots de tijd om in te pakken. Toch waren er wat zenuwen voor het gewicht van mijn koffers. Gelukkig, had de huisbaas een weegschaal. Met nog 4 kg over en een laatste lunch in het appartement kon onze reis beginnen. Toen we onze koffers incheckten hoorden we dat ons vliegtuig vertraging had. Op de borden zagen we dat dit een uur was. Ondanks dat dit even balen was, was het toch toepasselijk. We zijn tenslotte in Rome waar iedereen altijd te laat komt. Uiteindelijk konden we om 7 uur ’s avonds vertrekken. Het was een hele fijne vlucht. Toen we om kwart voor 10 onze koffers hadden, werden we hartelijk ontvangen door de ouders van Marlies, Anneleen, Jan, papa, mama, Sam en Nadja. Dat Nadja er was, was een verrassing. Na dit warme ontvangst van de familie van Marlies en mij is er een einde gekomen aan ons avontuur in Rome. Ik heb veel gelachen, genoten en soms een traantje weggepinkt. Dat Nadja op de luchthaven was, was niet de enige verrassing. Toen ik thuis kwam hing het huis vol met slingers en ballonnen. Super leuk!
Mijn laatste week stage, was een week als alle andere weken. Het was rustig, veel keizersnedes en veel personeel. Ondanks dat we dit gewend zijn, blijft het stil zitten niks voor mij. Ik ben liever bezig, bezig met mensen verzorgen en helpen om ze het mooiste moment in hun leven zo goed mogelijk te laten beleven. Een rustige dag kan natuurlijk altijd, maar hier hadden de rustige dagen de overhand. Hierdoor ben ik uitgekomen op 4 bevallingen en 24 geïnstrumenteerde keizersneden. Ik had het liever andersom gezien. Maar ja, het is zo. Ik kan me nu wel pro noemen in het instrumenteren van een keizersneden. De pro in bevallingen gaat vast nog wel komen.
Dat ik spijt heb van deze reis kan ik niet zeggen. Ik heb veel gezien van de prachtige stad Rome. Ik heb geleerd hoe je een keizersnede moet instrumenteren. Ik heb veel gezien omtrent verschillende ziektes in de zwangerschap/bevalling, wat heel leerzaam was. Maar ondanks al het goede is dat niet waar ik voor gekomen was. Dus dat ik achteraf gezien beter voor een andere locatie had kunnen kiezen, is een feit. Een plaats waar er meer mensen via de natuurlijke weg bevallen, waar minder studenten per dienst werken en waar er meer werk is als verloskundige. Dit weet je van te voren nooit, dus laten we het houden op een verkeerde keuze. Een verkeerde keuze van school om ons hier naartoe te laten gaan en een verkeerde keuze van mezelf om voor Rome te kiezen. Kortom ik ben heel blij dat ik thuis ben en kan gaan voor de 40 bevallingen in België, maar de ervaring nemen ze me nooit meer af. Ondertussen kan ik genieten van de mooiste tijd van het jaar in Zundert. De corso tent van De Lent staat alweer overeind. De bouw kan na zondag beginnen, want zondag hebben we het jaarlijkse wandelevenement. Tot zondag allemaal!!
Als allerlaatste wil ik iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog en alle leuke reacties. Ook bedankt aan school dat ze ons zo goed hebben geholpen en ondersteund.
Tot snel allemaal!
Minoesch
P.S. aan Marlies hopelijk krijg ik geen afkickverschijnselen, want het is toch wel raar om zonder je te ontbijten na die 3 maanden. Ook jij bedankt voor de super tijd in Rome.
Door vertraging van het vliegtuig, heeft mijn blog ook een beetje vertraging opgelopen. Na een goede nachtrust in een normaal bed was het dan toch tijd om mijn laatste blog te schrijven.
Afgelopen woensdag hadden we onze laatste stagedag. Met knikkende knieën gingen we halverwege de ochtend naar prof. Messina, hoofd van de vroedvrouwen in Policlinico Umberto I, voor het cijfer van onze stage. Toen we aankwamen bleek dat de hoofdvroedvrouw van de afdeling Verloskamers nog een papier moest invullen. Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten, want niks loopt hier in een keer goed. Ach ja, de papieren werden ingevuld en wij konden terug naar prof. Messina. Met een glimlach van oor tot oor verlieten we uiteindelijk de kamer van prof. Messina. We hebben beide een 28/30 gekregen voor deze stage. Dat is dus een 9,3, wat we totaal niet verwacht hadden. Het goede cijfer moest dan ook gevierd worden. We zijn met Marzia en Gaia, inmiddels vrienden in Rome, uit eten gegaan. We hebben enorm gelachen onder het genot van een goede pizza en wijn. Lekker standaard Italiaans.
Donderdagavond hebben we onze laatste avond goed gevierd. Een verpleegkundige van de Verloskamer had een afscheidsetentje voor ons geregeld. Ze wilde graag dat wij onze ‘leuke’ stage goed konden afsluiten. We zijn uiteindelijk een hapje gaan eten met 9 vroedvrouwen, verpleegkundigen en studenten van de Verloskamer. Het was even zoeken voordat we het restaurant gevonden hadden, maar uiteindelijk vonden we het ‘Vecchio Franklyn Karaoke’. Zoals de naam al zegt was het een eetcafé met karaoke. We hadden om 8 uur afgesproken en we waren er pas om kwart over 8, maar alsnog waren wij de eerste. Zoals altijd zijn de Italianen te laat. Toen we om 9 uur compleet waren, kon het Italiaans diner beginnen. We begonnen met gefrituurde snacks, daarna verschillende brushetta’s gevolgd door kaas en worst. We zaten al behoorlijk vol, maar toen moest het hoofdgerecht nog komen. Nadat alles werd afgeruimd, werd de muziek luider gezet. De karaoke kon beginnen. Het was super grappig om Italianen Engels te horen zingen. Het klinkt als kleine kinderen die net leren praten. Omdat het karaoke was, konden wij onze kansen niet laten liggen om onze zangkunsten te laten horen. We hebben samen met alle vroedvrouwen, studenten en verpleegkundige een nummer gezongen. Marlies en ik mochten kiezen. Omdat we in het ziekenhuis heel vaak ‘Mama Mammia’ hoorden, hebben we met z’n allen het nummer Mama Mammia van ABBA gezongen. Na een groepsfoto ging iedereen naar huis. Het was een zeer geslaagde laatste avond in Rome.
Na een laatste keer slapen in mijn kleine bed, heb ik mijn laatste spullen in de koffer gestoken. Donderdag was het namelijk de hele dag slecht weer, dus had ik ruimschoots de tijd om in te pakken. Toch waren er wat zenuwen voor het gewicht van mijn koffers. Gelukkig, had de huisbaas een weegschaal. Met nog 4 kg over en een laatste lunch in het appartement kon onze reis beginnen. Toen we onze koffers incheckten hoorden we dat ons vliegtuig vertraging had. Op de borden zagen we dat dit een uur was. Ondanks dat dit even balen was, was het toch toepasselijk. We zijn tenslotte in Rome waar iedereen altijd te laat komt. Uiteindelijk konden we om 7 uur ’s avonds vertrekken. Het was een hele fijne vlucht. Toen we om kwart voor 10 onze koffers hadden, werden we hartelijk ontvangen door de ouders van Marlies, Anneleen, Jan, papa, mama, Sam en Nadja. Dat Nadja er was, was een verrassing. Na dit warme ontvangst van de familie van Marlies en mij is er een einde gekomen aan ons avontuur in Rome. Ik heb veel gelachen, genoten en soms een traantje weggepinkt. Dat Nadja op de luchthaven was, was niet de enige verrassing. Toen ik thuis kwam hing het huis vol met slingers en ballonnen. Super leuk!
Mijn laatste week stage, was een week als alle andere weken. Het was rustig, veel keizersnedes en veel personeel. Ondanks dat we dit gewend zijn, blijft het stil zitten niks voor mij. Ik ben liever bezig, bezig met mensen verzorgen en helpen om ze het mooiste moment in hun leven zo goed mogelijk te laten beleven. Een rustige dag kan natuurlijk altijd, maar hier hadden de rustige dagen de overhand. Hierdoor ben ik uitgekomen op 4 bevallingen en 24 geïnstrumenteerde keizersneden. Ik had het liever andersom gezien. Maar ja, het is zo. Ik kan me nu wel pro noemen in het instrumenteren van een keizersneden. De pro in bevallingen gaat vast nog wel komen.
Dat ik spijt heb van deze reis kan ik niet zeggen. Ik heb veel gezien van de prachtige stad Rome. Ik heb geleerd hoe je een keizersnede moet instrumenteren. Ik heb veel gezien omtrent verschillende ziektes in de zwangerschap/bevalling, wat heel leerzaam was. Maar ondanks al het goede is dat niet waar ik voor gekomen was. Dus dat ik achteraf gezien beter voor een andere locatie had kunnen kiezen, is een feit. Een plaats waar er meer mensen via de natuurlijke weg bevallen, waar minder studenten per dienst werken en waar er meer werk is als verloskundige. Dit weet je van te voren nooit, dus laten we het houden op een verkeerde keuze. Een verkeerde keuze van school om ons hier naartoe te laten gaan en een verkeerde keuze van mezelf om voor Rome te kiezen. Kortom ik ben heel blij dat ik thuis ben en kan gaan voor de 40 bevallingen in België, maar de ervaring nemen ze me nooit meer af. Ondertussen kan ik genieten van de mooiste tijd van het jaar in Zundert. De corso tent van De Lent staat alweer overeind. De bouw kan na zondag beginnen, want zondag hebben we het jaarlijkse wandelevenement. Tot zondag allemaal!!
Als allerlaatste wil ik iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog en alle leuke reacties. Ook bedankt aan school dat ze ons zo goed hebben geholpen en ondersteund.
Tot snel allemaal!
Minoesch
P.S. aan Marlies hopelijk krijg ik geen afkickverschijnselen, want het is toch wel raar om zonder je te ontbijten na die 3 maanden. Ook jij bedankt voor de super tijd in Rome.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
