Onverwachte weekenddienst

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer met een verhaal vanuit Rome. Tot vrijdagochtend was ik aan het denken wat ik deze week zou schrijven. Er gebeurde namelijk niet veel op stage. De diensten waren rustig en we zaten veel stil. Hier kan ik jullie dus niet veel over vertellen. Ook na dienst konden we niet veel doen, want het heeft de hele week veel geregend. Maar wat moet ik dan schrijven? Eerst dacht ik aan een algemeen verhaaltje over stage, maar daar weten jullie ook al alles van. Over het weer kan ik ook niet meer stoefen, want jullie hebben ook lekker weer. Tja, wat moet ik dan schrijven. Tot vrijdagochtend had ik geen idee.

Vrijdagochtend zouden we weer zonder Italiaanse studenten staan. We kwamen aan op dienst en Marlies ging gelijk naar een vrouw die moest bevallen. Het was Marlies haar beurt om de bevalling te doen. Dus ik zou me bekommeren om de andere patiënten. Toen ik in het patiënten boek keek, zag ik dat het niet druk was. Er waren maar 4 patiënten terwijl er hier 17 patiënten kunnen liggen. Dat zou betekenen dat ik Marlies goed kon assisteren met de bevalling. Dat liep helemaal anders. Ik las het boek nauwkeurig, zodat ik niks over het hoofd zou zien. Eerst had ik het niet direct door, maar er stond een Nederlandse achternaam in het boek. De studenten van de nacht vertelde dat het een patiënt uit België was. Nadat ik de andere patiënten had gecontroleerd, ben ik direct naar mevrouw gegaan. Ik had gezien dat de anamnese (vragen voor een opname) moeizaam was verlopen, dus ik besloot om na een sociale babbel de missende vragen te beantwoorden. De mevrouw was zo blij dat ze eindelijk een Nederlandse stem hoorde. Ze wist niet wat er gebeurde, wat er ging gebeuren en waarom ze hier was. Dat is dan weer het nadeel van deze taalbarrière.

In de loop van de ochtend bleek dat het koppel hier op vakantie was. Mevrouw had wat bloedverlies gehad en wilde het graag laten controleren. Even naar het ziekenhuis en verder de mooie stad Rome bekijken, dat was de bedoeling. Dat liep helemaal anders, de dokter zagen namelijk dat mevrouw ontsluiting had op de echografie. In principe kan dit geen kwaad, want veel vrouwen hebben ontsluiten bij een tweede, derde, etc. zwangerschap. Bij mevrouw was dit echter meer dan normaal waardoor het baby’tje al begon in te dalen. Dus de kans op vroeggeboorte zat erin. Mevrouw was 23 weken zwanger, waardoor we dit vooral wilde voorkomen.
Terwijl de dokters tijdens de vroege dienst een echografie maakte, heb ik alles vertaald. Mevrouw begreep het volledig, maar wilde heel graag haar man zien. Meneer had de hele nacht in de wachtkamer gewacht in onwetendheid van wat er gaat gebeuren en wat er aan de hand is. Gelukkig was er een Engelse dokter in de nachtdienst waardoor de man toch op de hoogte kon gehouden worden. In overleg met de hoofdvroedvrouw, heb ik een kamer voor mevrouw alleen geregeld zodat ze samen met haar man kon zijn. Er moesten namelijk vele keuzes gemaakt worden en dat gaat niet alleen.

Terwijl ik het koppel even alleen liet, ben ik Marlies gaan helpen met de bevalling. De bevalling liep niet soepel. Aan de harttonen van de baby zagen we dat de baby er direct uit moest. Als een gek ben ik naar de dokterskamer gerend om de professor te halen. De professor kwam met 15 andere dokters naar de kamer, dat is heel normaal hier. Het kindje is gelukkig snel met de vacuümpomp geboren. Terwijl ik alle zaken qua medicatie aan het regelen was in opdracht van de arts, heeft Marlies geholpen met de bevalling. Het kindje werd gelukkig goed geboren en de mevrouw maakt het buiten een paar hechtingen goed.

Toen alles weer rustig werd in de kamer, ben ik nog een keer gaan kijken bij het koppel. Inmiddels had het koppel contact genomen met de artsen in België en alle andere instanties, want mevrouw mocht niet naar huis vliegen. Tegen het einde van de dienst hadden Marlies en ik onze telefoonnummers aan mevrouw en meneer gegeven zodat ze ons altijd konden bereiken. Voor in noodsituatie, om te vertalen of als de situatie volledig veranderde. We hoopten voor het koppel dat het niet nodig zou zijn om ons te bellen. Helaas liep dat helemaal anders…

Na een uitgetelde dag, waren we blij dat we even konden Netflixen in de middag. We gingen op tijd naar bed. Misschien hadden we toch een voorgevoel.
Om 4 uur ’s nachts werden we gebeld. Het was het Belgisch koppel. Mevrouw haar vliezen waren gebroken, dat betekend niet veel goeds. Maar in het achterhoofd hielden wij dat ze hier vanaf 23 weken alle baby’s reanimeren. In België en Nederland is dit namelijk 24 weken. Zonder een laagje make-up zijn we snel naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig bleek het allemaal rustig te zijn. Na een volledige controle besloten we om naar huis te gaan. We zagen dat ze de zonsopkomst bij de bergen en besloten om op het dak van het ziekenhuis foto’s te maken. Het uitzicht vanaf dit dak is al veel mooier dan het uitzicht vanaf het dak van ons appartement. Eenmaal thuis hebben we onszelf even opfrissen en toch nog een beetje slapen. Tegen 11 uur werden we terug gebeld door het koppel. Er moest een keizersnede gebeuren volgens de Italiaanse dokters terwijl de Belgische dokters dit ten strengste afraden. Dus wij snel naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen bleek dat ineens alle Italiaanse dokters Engels konden spreken terwijl ze daarvoor beweerde dat niet te kunnen. Maar ja, goed voor het koppel anders zouden die helemaal niks begrijpen. Terwijl ik de kant van de Italiaanse dokters hoorde (deels in het Italiaans, want ineens spraken ze geen Engels meer) en Marlies met de gynaecoloog in België belde, bleef het koppel verslagen en overrompeld achter. Nadat Marlies en ik beide kanten van het verhaal vertelde en tips gaven, is toch gekozen voor een keizersnede te doen. Er zat haast achter dus de keuze moest snel gemaakt worden. Marlies is constant bij mevrouw gebleven terwijl ik me bezig hield met meneer en de baby. Meneer mocht namelijk, zoals gewoonlijk, niet bij de keizersnede zijn. Er is een prachtig klein jongetje geboren van 700 gram met een super goede start. Dat is in ieder geval al een goed teken. Nadat de operatie klaar was, hebben we nog wat papier werk geregeld zodat alles in orde was. Hierna zijn we in overleg met het koppel naar huis gegaan. Ze kunnen ons altijd bellen om iets te vertalen of iets dergelijks. En wij zullen regelmatig het kleine mannetje op gaan zoeken op de Neonatologie.
Wat heftig voor het koppel, maar het voelt heel goed dat wij hun zo goed hebben kunnen helpen. Dit is waarvoor ik aan het studeren ben. Dit is wat ik later wil doen.

Eenmaal thuis vonden we het tijd voor cocktails, live muziek en lekker eten. Zo zegt, zo gedaan. We hebben ons opgefrist en zijn uiteten gegaan bij de jazzclub in de straat om de hoek.

Vandaag hebben we een rustige dag verdiend. Na een rust dag kunnen we morgen weer beginnen aan een nieuwe week. Nog maar 13 diensten en nog 19 dagen in Rome. Het einde is inzicht.

Tot snel allemaal.
Minoesch