Hoogseizoen...

Ciao tutti

Het aftellen kan beginnen. De terugvlucht is geboekt op 4 mei om 18 uur. Vanaf nu nog 26 dagen in Rome met daarin nog 147 uur stage. Dat wil zeggen 21 stagedagen en maar 5 vrije dagen. Maar ik ben altijd rond 2 uur thuis van stage waardoor ik nog genoeg vrije tijd hebt. Het einde is dus weldegelijk in zicht. Dit klinkt als muziek in mijn oren! Tellen jullie mee af?

Het hoogseizoen qua bevallende vrouwen is nog niet begonnen in het ziekenhuis. Mijn stage blijft hetzelfde en helaas deze week weer geen bevallingen kunnen doen. Het is ook jammer dat we niet veel kunnen doen op stage door het aantal studenten dat iedere dag aanwezig is. Maar goed, stage begint een routine te worden. We beginnen de dag met de dossiers van de patiënten te bekijken om zo te weten welke zorg van toepassing is. Daarna leggen we monitoren (CTG’s) aan om alle baby’s te controleren in de buik. Als die aanliggen nemen we parameters om de moeders te controleren. Als dit snel gebeurd is, helpen we de verpleegkundige met het nemen van bloed en geven van medicijnen. Daarna is het hopen dat er vrouwen gaan bevallen of dat er keizersnedes zijn. Wanneer er geen vrouwen gaan bevallen of keizersnedes zijn, werken Marlies en ik aan opdrachten voor school. Deze week hebben we helaas veel aan opdrachten van school kunnen werken. Ondanks dat we dan ’s middags vrij zijn, heb ik toch liever drukke diensten.

Ondanks dat het een rustige week was, zal ik toch een kort verslagje geven van mijn week. Maandag ben ik weer vol goede moed naar stage gegaan. Helaas waren er voor 90% van de dienst geen patiënten. Toch heb ik nog nooit zo'n leuke dienst gehad in Rome. Ik heb gehuild van het lachen dankzij de gezelligheid van de Italiaanse studenten en verloskundige. Het is wel apart om te zien hoe bepaalde personen een dienst kunnen maken of breken. Als er andere mensen waren geweest was het waarschijnlijk lang niet zo gezellig geweest.

Maandag had ik al op de planning gezien dat er pas donderdag keizersnedes zijn ingepland. Het was dus maar hopen dat er veel vrouwen kwamen om te bevallen. Zoals ik al eerder zei, waren er niet veel vrouwen die kwamen bevallen. Dus hebben we dinsdag veel gewerkt aan de opdrachten, net als woensdag. Woensdag ging voor mij de dag erg snel, want woensdagavond zou ik de hele avond met het thuisfront skypen. Dit keer niet om gezellig te babbelen, maar om Ilja te supporteren. Ilja had namelijk haar muziekexamen op de KSE. Ze heeft het super goed gedaan. Ik ben trots!

Donderdag konden we dan weer vroeg naar stage, net als altijd om 7 uur beginnen. We hoopten dat we snel konden beginnen aan de keizersnedes, maar helaas werd alles rustig en langzaam uitgevoerd. We konden dus pas laat beginnen aan de keizersnedes. Doordat er andere verloskundige in de operatiekamer waren, mochten we niet helpen. Ook het hoofd van de afdeling beweerde dat we enkel als er geen Italiaanse studenten zijn een keizersnede mogen instrumenteren. Dit was bij niemand bekend. Na een gesprek met wat mensen mogen we toch altijd een keizersnede instrumenteren met een Italiaanse student.
Vrijdag waren we blij dat het de laatste dag was voor het weekend. Toen we aankwamen op stage, bleek dat we alleen waren. Super fijn. Nadat we een spoedoperatie hadden van een vrouw met ruim bloedverlies door een vroeggeboorte op 16 weken, konden we aan de keizersnedes beginnen. De keizersnedes mochten we samen instrumenteren vanwege de rust op de dienst. Erg fijn om dit samen te doen en leuk om te zien dat we elkaar al zo goed aanvullen. Na een heftige dag, waren we toe aan het weekend. Het is heerlijk weer dus kunnen we genieten van de zon op een terras of met een wandeling.

Het begint ook erg fijn te worden dat ze op dienst langzaamaan onze namen beginnen te kennen. Eerst waren we Erasmus of Belgio (België op zijn Italiaans). Daarna werden we al snel allebei Minus genoemd, als in plus minus, als minder of minimaal. Dit vond iedereen erg grappig in het begin, maar dat is nu eenmaal mijn naam. Of ja mijn naam is natuurlijk eigenlijk Minoesch, maar het wordt hier uitgesproken als Minus. Ook Marlies werd in het begin zo genoemd, omdat haar naam in het begin te moeilijk was. Ik had het eerder andersom verwacht, maar goed. Inmiddels kennen ze onze namen of worden we zelfs Cara (lief), Ragazze (meisjes) of Bella (mooi) genoemd.

Verder is het na Pasen een drukte van jewelste in Rome. Het weer begint nu lekker warm te worden en dat betekend veel toeristen. Het hoogseizoen qua toeristen begint dus al opgang te komen. De hele week zien we overal en nergens toeristen lopen. De ene in een grote groep, de andere als koppel. De ene met een grote camera, de andere met een selfiestick. De ene met een grote koffer, de andere met een kleine koffer. Met al die toeristen moeten we ook gaan oppassen met wat we op straat vertellen, want voor je het weet sta je naast een Nederlander. Dus we kunnen niet meer onbezonnen roddelen. De toeristen zijn tevens wel goed te onderscheiden van de Italianen. De Italianen dragen namelijk nog steeds een winterjas met 23 graden. Inderdaad, dat is heel vreemd. Op dat vlak ben ik toch liever een toerist dan een Italiaan. Ik heb daarom dit weekend ook heerlijk genoten van de zon. Zaterdag met een grote wandeling en vandaag met het aanmoedigen van de marathon in Rome. Daarom heb ik mijn blog ook iets later geschreven dan normaal.

Molti saluti dall'Italia.
Minoesch