Vragen krijgen antwoorden...
Blijf op de hoogte en volg Minoesch
27 Februari 2018 | Italië, Rome
Het is alweer even geleden dat ik jullie iets geschreven heb. Maar als de wifi mij in de steek laat, kan ik helaas niks plaatsen. Dus ik heb maar een koud internet café opgezocht om iets te plaatsen. Ik kan jullie wel vertellen dat alles een beetje in de plooien begint te vallen, of ja volledig in de plooien begint te vallen. Laten we niet op de zaken vooruit lopen en jullie op de hoogte brengen vanaf het begin.
Het weekend dat Sam hier was, hebben we heel veel plekjes opgezocht. Zodat ik steeds meer mooie plekjes in Rome ontdekt. We besloten zondag om de regen te trotseren en naar Vaticaanstad te gaan. Een zeer goede keuze, want toen we aankwamen (en door de beveiliging gingen) zagen we de paus. De paus was aan het preken. Dus we waren gezegend. Helaas gold dat niet voor de afgelopen week.
Maandag (een week geleden alweer, 19/02) kregen we een berichtje dat beide uitslagen van de onderzoeken klaar waren. We konden deze gaan op halen. Zo lief dat Sam en Jan zijn, zijn ze mee geweest om de uitslagen op te halen. Ze konden zo ook gelijk het ziekenhuis of zoals Sam het zegt: ‘Dit is geen ziekenhuis, dit is een stad’. Tja, daar werk ik dus. We kregen de papieren met de uitslagen erop en gingen naar huis. Ik kan jullie verzekeren dat we nog nooit zo blij geweest zijn met een ‘negatieve’ uitslag. Dit betekend namelijk dat we eindelijk alle papieren hadden en konden beginnen op de Verloskamer. Maar eerst langst het hoofd van de afdeling om het allemaal af te geven.
Toen we dinsdag aankwamen in het ziekenhuis, konden we niet wachten om te beginnen. Zoals je kan raden, konden we nog niet beginnen. Wat de reden dit keer was: het hoofd van de afdeling had een vrije dag. Zo goed dat we zijn, zijn we gaan helpen op de afdeling Gynaecologie Oncologie (net als maandag). Woensdag zouden we het opnieuw proberen, want het zou maar een vrije dag zijn. Langzaam maar zeker begon bij Marlies en mij de moed in de schoenen te zakken. Het was dus heel fijn dat we thuis konden komen en leuke dingen gingen doen, want Jan en Sam waren er. We hebben er dus goed van geprofiteerd en hebben zoveel mogelijk dingen bezocht in Rome. Dit onder het mom van; misschien moeten we eerder naar huis. Dat klinkt allemaal wat dramatisch, maar na 3 afwijzingen verlies je een beetje de moed.
Dus wij woensdag naar het hoofd van de afdeling, gelukkig was ze er, maar nog geen Verloskamer. Het was wel goed dat we de papieren hadden, maar we konden maandag pas beginnen. Dit, omdat ze nog geen rooster had, geen zin had of iets anders. Het is een heel vaag verhaal, dat zelfs de Italiaanse studente het niet begreep. Weer een tegenvaller. We zouden van het hoofd nog tot vrijdag op de afdeling Gynaecologie Oncologie moeten werken. Dus wij hebben dat gedaan. Voordat we weggingen, kregen we nog te horen dat we donderdag geen stage hadden. In plaats daarvan moesten we naar een Erasmus meeting. We hadden hier geen mail van gehad maar ja.
Aan de ene kant was het niet erg dat we naar de Erasmus meeting moesten, want dan konden we uitslapen. Dat is nog het enigste positieve van de Erasmus meeting. Al snel bleek waarom we geen mail hadden gekregen over de meeting. Het was een meeting over de geschiedenis en studenten die in Rome sturen en naar het buitenland willen. Het was dus helemaal niet van belang voor ons. Gelukkig duurde het maar tot 11 uur en waren we op tijd thuis. Dus ik kon Sam nog even uitzwaaien. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, deed de wifi in het appartement het nog steeds niet. Die deed het al niet vanaf maandag, maar ik had gelukkig altijd wifi in het hotel. Ach ja dat terzijde, zagen Marlies en ik het echt even niet meer zitten. Het is dat ik geen vliegticket had, anders was ik met Sam mee naar huis gekomen. Doordat we er alle twee zo doorheen zaten, hebben we veel gebeld naar huis en school. Op school maakte ze kenbaar dat ze ons echt niet vergeten en echt alles doen om ons te helpen. Dit deed ons heel goed en zijn we vrijdag nog naar stage gegaan.
We kregen van school te horen dat er over een plan B gedacht wordt als we maandag nog niet op de Verloskamer konden beginnen. Dit weekend hebben we dus nog wat leuke dingen gedaan onder het mom van; misschien komen we eerder naar huis. Maar dit hield het voor ons luchtig en zo konden we er om lachen. Ook kwamen dit weekend Kees en Anita en hebben we gezellig rondgewandeld en goed Italiaans gegeten. Inmiddels ken ik al heel wat tentjes. Dus als je naar Rome komt, ik geef graag advies.
Het is goed dat we er om konden lachen, want al dit lange lange wachten is niet voor niks geweest. Maandag (26/02) gingen we zoals afgesproken naar het ziekenhuis om met het hoofd van de afdeling naar de Verloskamer te gaan. Toen we maandag opstonden zagen we dat het wit was buiten. Het duurde even voor we besefte dat het gesneeuwd had. Daar sta je dan met je zomerjas. Met genoeg truien en een dikke sjaal zijn we toch naar buiten gegaan. Omdat deze stad niet gewend is dat het sneeuwt, reden er geen bussen. Geen bussen, betekend te voet naar stage. Dat is helemaal niet erg, maar wel in een flinke sneeuwbui. Toen we aankwamen als sneeuwpoppen, bleek dat het hoofd van de afdeling er niet was. Maar ja, wat hadden we verwacht?! Gelukkig had ze wel geregeld dat we er naartoe konden. Ook een andere arts was op de hoogte.
Nog even over de sneeuw. Het is echt heel grappig om mee te maken wat voor chaos er ontstaat als het sneeuwt. Strooien kennen ze ook niet (nauwelijks). Ze gooien op een hele emmer op een plek of ze strooien niet. Ook was alles afgesloten de eerste dag met de sneeuw. Zo waren de scholen dicht en alle toeristische plekjes waren gesloten. Op dat vlak kunnen ze nog wat leren van Nederland.
We konden dus eindelijk beginnen op de Verloskamer. Gelijk de eerste dag hebben we een bevalling bijgewoond (Marlies heeft de bevalling gedaan) en een keizersnede bijgewoond. Het kon niet beter beginnen. Echt super om Marlies haar eerste Italiaanse bevalling bij te wonen. De afgelopen 2 dagen waren vooral kijken en observeren, maar we moeten ergens beginnen. Dus de echte spannende bevallingsverhalen volgen nog. Ik kan niet wachten op de mijne. Ik ga jullie zeker op de hoogte houden.
Arrivederci,
Minoesch
-
28 Februari 2018 - 16:59
Oooooooooooooooóooooooooooooooome Piet :
Leuk dat je bij de verloskamer mag zijn want daar ging het toch om,wil jij een goed restaurant uitzoeken voor als ik kom het liefst een waar ze erepels hebben wie is trouwens die oude Italiaanse ober waar je in bank wat mee zit te drinken nog veel plezier Gr ik
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley