De eerste week stage, of toch niet?

Hallo allemaal,

Daar zitten we dan achter de laptop. Moe en uitgeput van een week stage, van alle indrukken en de concentratie om Italiaans te begrijpen. Vooral in het ziekenhuis is het soms lastig om de Italiaanse woorden te herkennen. Het is soms echt een psychische uitputting, want de handelingen kunnen we wel. We dachten voordat we begonnen aan stage dat we de grote lijnen van het Italiaans wel onder de knie hadden. Of ja, konden begrijpen, maar niet spreken. Dit bleek ook op stage. Alleen specifieke woorden kenden we nog niet. Toch wel handig als je een patiënt aan het verzorgen bent, er nog iets nodig is en je begrijpt wat ze zeggen dat je moet halen. Maar ook daar is een oplossing voor. Even bedenken wat je in Nederland zou doen, welke verschillende methodes er zijn en dan veel meenemen naar de kamer in de hoop dat het goede erbij zit. Als we dan buiten zijn schrijf ik achter het woord de vertaling. Het woord had ik inmiddels al in mijn boekje opgeschreven. ‘Dat boekje’ is mijn persoonlijk Italiaans-Nederlands en Nederlands-Italiaans woordenboek met woorden en zinnen die ik nodig heb (denk te hebben) in het ziekenhuis.

Helaas kan ik dit woordenboek nog niet gebruiken op de verloskamer. Zoals ik vertelde hadden we maandag een gesprek gepland om te bespreken hoe we de stage gaan invullen. Hoe lang het duurde om deze afspraak te maken, zo snel ging het om het voor elkaar te krijgen dat we op de verloskamer mochten werken. Dit staat ten slotte in ons contract. We mogen nog niet de volledige 3 maanden op de verloskamer, maar al wel 2 maanden. Dit is al veel meer dan we verwachten, dus wij zijn blij. De aardig Professor die ons geholpen heeft (en het contract getekend heeft), heeft belooft om veel moeite te doen om ook die laatste maand om de Verloskamer te kunnen werken. Maar we moeten ons ook bewijzen. Ik kan je verzekeren dat ik me gegarandeerd ga bewijzen. Vorige week hoorden we nog veel over onderzoeken die moesten gebeuren, maar volgens deze Professor was dat niet nodig. We waren door het dolle heen en mochten dinsdagochtend al beginnen.
Dinsdagochtend kwamen we aan in het ziekenhuis en bleek dat we toch niet op de Verloskamer mochten werken. Dit, omdat de onderzoeken niet gebeurd waren. Ondanks deze zoveelste tegenslag kon ik wel blijven lachen. Ik zag er de humor wel van in, want wat zal het de volgende keer zijn. Ze houden ons wel heel erg in spanning. Dus wij hopla naar het medisch onderzoek met een studente die zo vriendelijk is om dingen te vertalen. Dit is namelijk te belangrijk om maar half te begrijpen. Eenmaal bij het laboratorium blijken de stickjes op voor de Salmonella test. Maar wanneer de stickjes binnenkomen wisten ze niet. Ze hoopt dat het vrijdag was. Wij konden alleen niet zo lang wachten. We besloten om hier enkel de Streptokokken test te laten doen en de Salmonella test in een privé kliniek te doen. Vooraleer we de uitslagen binnen hebben is het dinsdag 20 februari. Dat is nog een week verder. In overleg met de hoofdvroedvrouw besloten we om niet deze week niet verloren te laten gaan. We hebben school gebeld, ja die namen op in de vakantie, en overlegt dat dit mocht. School keurde het goed! In overleg met de hoofdvroedvrouw is besloten dat we een week op de Oncologie van Gynaecologie mogen staan.

Er zijn al 4 dagen verstreken en ik moet zeggen dat ik het erg naar mijn zin heb. Ondanks dat bijna niemand Engels spreekt, doen ze erg veel moeite om ons te helpen en dingen uit te leggen. Het is interessant om te zien hoe verschillend dingen gebeuren in vergelijking met Nederland. Soms, heel soms, heb ik zelf het gevoel dat ik niet in Europa zit, maar in een Derde wereldland. Dit heb ik vooral als in naar het ziekenhuis zelf kijk (hoe oud het is), de steriliteit, zwervers die overnachten op de banken in de gang en het aantal personen dat in een kamer past. Maar zodra de monden open gaan, besef ik, ooh ja ik ben nog steeds in Rome. Ik zal het even uitleggen, want zonder uitleg klinkt het heel raar.
Ik werk momenteel in een universitair ziekenhuis, of zoals ze het hier zeggen in een studentenziekenhuis. Dit betekend dat iedereen moet leren, iedereen wil leren en iedereen de mogelijkheid krijgt om te leren. Dus zodra er de artsenvisite gelopen wordt, gaan alle artsen in opleiding mee. Ook de verpleegkundige en student verpleegkundige (en verloskundige) mogen mee. Ik heb geteld en we stonden met 18 personen rond een bed van een patiënt. Dit zie je toch alleen bij Grey’s Anatomy? Ik moet zeggen, het past ook maar net in de kamer. Op dat moment moet ik toch even aan Oeganda denken, want hoeveel mensen daar in een kleine ruimte kunnen was ook bizar. Ook als ik kijk naar de steriliteit bij de zorgen voor patiënten, vraag ik me soms af of ik niet in Afrika ben. Dit is zeker niet verkeerd bedoelt, want misschien doen we het in Nederland wel te veel. Maar goed, laten we het hier niet al te lang over hebben.
Het ziekenhuis is oud, maar wel toegankelijk voor iedereen. Ik vind dat erg positief, want niet alles moet luxe zijn. Maar wel iedereen heeft zorg nodig. Niemand moppert, iedereen vind het goed, en iedereen kan het betalen. Wat willen we nog meer?! Alleen toen ik van de week iets eerder op stage kwam, en voor de schoonmakers binnenkwam, schrok ik toch even. Er lag een zwerver in de inkomsthal op de banken te slapen. Het stonk naar bier en er lagen overal stukken pizza. Een half uur later, was de mevrouw weg, was alles schoon en ging het ziekenhuis open. Dit vind ik nu dus bijzonder, maar ook een klein beetje vies. Toch komen de zwervers niet bij de patiënten, want dit is helemaal aan de andere kant van het gebouw. Ik zie het dus maar als gastvrijheid.

Vandaag hebben we onze eerste feedback gekregen over onze manier van werken. We hebben de capaciteiten om verloskundige te worden en kunnen alle handelingen goed uitvoeren, maar het is jammer dat we nog niet zo goed Italiaans kunnen. Dat is inderdaad heel jammer, maar ik ben superblij met deze feedback.

Nu genoeg over het ziekenhuis. Donderdag is Sam aangekomen om een weekje in Rome te vertoeven. Super gezellig! We hebben al veel dingen van Rome bezocht die ik al gezien had, maar we hebben ook nieuwe pareltjes van Rome ontdekt. We vonden een oud vervallen kerkje aan de buitenkant, maar de binnenkant was om u tegen te zeggen. Stiekem vind ik het ook wel fijn om even in een groter bed te slapen in een hotel, want mijn bed is toch wel erg klein. Ja zelfs voor mij is het klein. Dus dankjewel Sam :).

Ik zie dat mijn verhaal al behoorlijk lang aan het worden is en dat de tijd ook vooruit tikt. Ik ga het dus hierbij laten voor deze week en ga me klaarmaken om een lekker hapje te eten.

Ik zeg tot de volgende!
Groetjes,
Minoesch